باغ لطیف در نزدیکی بالاحصار شهر کابل، پایتخت افغانستان و در آغاز شهدای صالحین، قرار داشت و از سوی دگروال عبداللطیف خان، بنا شده بود. دگروال عبداللطیف، از تیره‌ی‌مومند و اصلاً ساکن شالیز غزنه بود. وی در دوران جوانی و در هنگامی‌که امیرمحمدافضل خان هنوز به امارت نرسیده بود و از طرف پدرش فرمانروای کل صفحات ترکستان بود، به درجه کپتانی رسید که نام‌برده در توپخانه حضور به عنوان فرمانده (قوماندان) ایفای وظیفه می‌کرد. چندی بعد به رتبه دگروالی رسید که تا زمان حکومت امیرعبدالرحمن خان در همین درجه باقی‌ماند.

با به قدرت رسیدن عبدالرحمن خان، عبداللطیف خان، برادر بزرگش عبدالقادرخان و پسر بزرگش عبدالسلام خان، یکی پی دیگری بین سال‌های ۱۳۰۶ تا ۱۳۰۸ هجری قمری محبوس شدند تا این‌که در زندان جان باختند و در همین باغ دفن شدند که اکنون مقبره‌های‌شان مشخص نیست.

دگروال لطیف، در شوربازار کابل سکونت داشت که محل سکونت وی بنام «گذر دگروال لطیف» نامیده می‌شود. وی این باغ را در زمان دگروالی خود ساخته بود که در آن زحمات فراوانی کشیده بود. این باغ با داشتن گل‌های رنگارنگ و درختان زیبای شاه توت، توت، سیب، آلبالو، زردآلو و غیره در شهر کابل نمونه بود. در میان باغ، جوی آب روان قرار داشت و در کنار این جوی مسجدی نیز بنا شده بود.

این باغ، بزرگ‌ترین تفریگاه برای اهالی شهر کابل بود که مردم شهر کابل از طرف عصر به آن‌جا سرازیر می‌شدند. به همین دلیل، همه ساله برای مدت پنج هفته جشن (میله) نوروزی جشن دهقان در این جا برپا می‌شد. درین روزها، دهقانان به نمایش فراروده‌هایشان می‌پرداختند. نمایش گاوها، اسب‌ها، قوچ جنگی، سگ جنگی، مرغ جنگی، کاغذپران‌بازی، میله (جشن) گل ارغوان و ده‌ها سرگرمی‌های دیگر هزاران شهروند کابل و اطراف آن را به خود می‌کشانید.

در اوائل سال ۱۳۷۶ خورشیدی ازین باغ اثری به‌جا نمانده بود. این باغ در اثر بی توجهی حکومت‌های پیشین و سپس در دوران جنگ‌های ۲۳ سال اخیر به ویرانه‌ای تبدیل شد و مکانی برای کشتن چهارپایان به‌دست قصابان بود، ولی با این‌حال مسجد آن طور نسبی آباد بود.

/انتهای پیام/